Bu da böyle bir anımdı no:65536

İşemek mevzusundan konu açılınca hayatımın en kötüsü sayılacak bir anı canlandı gözlerimin önünde.

Efenim 2005 kışı, hava ayaz mı ayaz zamanları, biz EmeL ile Sakarya'da öğrenciyiz o sıralarda. Ev arkadaşımızın eski ev arkadaşı, aynı zamanda da akrabası olan tatlı mı tatlı bir ablamız evimizde misafir bir kaç günlüğüne. O da Sakarya'dan mezun, arkadaşları, sevgilisi falan Sakarya'da hep.

Neyse bu tatlı ablamız bir akşam tutturdu "Ben arkadaşıma yemeğe gideceğim sizde gelin. Çok tatlı çocuklardır sıkılmazsınız." diye diye kandırdı bizi.

Biz tatlı abla ve sevgilisi, okuldan bir arkadaşı, bizim ev arkadaşı kişisi, Emel ve ben düştük yola, bu tatlı ablanın, çok tatlı arkadaşlarının evine gittik. Ev bildiğiniz klasik erkek öğrenci evlerini mumla aratan nitelikte pis bir ev. Daha ayakkabıları çıkardığımız yerde burnumuzu düşürüp kaybettik.

Ama kaçamayız çaresi yok geldik bir kere. Muhabbet, sohbet, yemek derken (tabi ki biz orada yemek yemedik) vakit geçiyordu. Ama benim bir problemim vardı. Henüz yoldayken kendisini hissettiren işeme ihtiyacım, artık doruk noktaya çıkmıştı. Acı çekiyordum. Renk değiştirmiştim. Ağlamama ramak kalmıştı.

En sonunda "lanet olsun dostum artık ne ile karşılaşacaksam karşılayım" dedim. Emel'den helallik aldıktan sonra tuvaletin yerini sordum ve kendimi içeri attım.

Kapıyı açtım lavabo ve bir kapı daha çıktı karşıma yavaşça diğer kapıyı da açtım ve olduğum yerde bir süre kalakaldım. Sonra mesanemdeki sızı ile kendime geldim. Durum bir felaketti.

Karşımda bir alaturka tuvalet vardı ve tuvalette terlik yoktu.

Aklımdan binbir türlü düşünce geçmeye başladı.

"Allah'ım nasıl bir ev burası! Artık tutamayacağım ne yapsam. Ulaaan! çorapları çıkarıp girsem sonra ayaklarımı kezzapla yıkasam! Yok gireyim yapayım ben direkt. Lavaboya mı yapsam? Ühüüüüü..."

Diye saçma sapan düşüncelerle boğuşurken Emel seslendi. Meğer o da benimle aynı durumdaymış. Neyse kendisine durumu izah ettim, bir süre de beraberce apışıp kaldık. Bu arada mesanem patlamak üzere.

Ne yapsak, ne etsek, nasıl terlik olmaz tuvalette? diye düşünürken bir flashback yaşadım. Biz kapıdan girerken terlik isteyen arkadaşına tuvaletten terlik alıp verdi o ev sahibi olacak dana. Beraberce bir tiksinme faslı daha yaşadık. "Nasılsa eve gidip yakacağız bu çorapları falan ben giriyorum abicim altıma yapacağım" dedim. (hep böyle yazdığım gibi konuşurum o durumda bile çok kibardım) 

Emel beni tuttu, iki tokat attı, "kendine gel asker" dedi. "Bekle burada beni geliyorum". İçeri gidip terlikleri getirdi ve çişimizi yapabildik. İşte o gün Emel benim hayatımı kurtardı.

Ve güzel dostumuz Burcu'nun da dediği gibi "hiç bir psikolog insanı tuvalet kadar rahatlatamaz" sözünün haklılığına bir kez daha inanarak, içeride insanların arasına karıştık. Sazlar çalındı, türküler söylendi. Kahkahalar duvarlarda yankılandı. Sonra Sakarya'nın ayazında yine ellerimiz ceplerimizde evimize döndük. Ama artık hayat çok başkaydı. :)

Eve dönünce ilk işimiz çoraplarımızı yakmak oldu.  O ablayı da evden kovduk. :)