Sen İnsanım Diyorsan. Ben hayvanım.

Yaratıcı insanı çamurdan yarattı ve tüm meleklerine "O" na secde etmesini emretti. İnsan ki en kıymetli eseriydi O'nun. Tüm melekler secde ettiler önünde... Bir tek "Şeytan" emrine karşı çıktı.

"İnsan" da secde edilecek hiç bir özellik göremedi demek ki.

***

Aslında tamamen masumdu insan.Çamurdan değil de mermerden yapılmış gibi beyaz, tertemiz, pürüzsüz ve lekesiz...  Ama o Şeytan yok mu o Şeytan! O değil mi ki yaratıcısına karşı gelip isyan bayraklarını çeken!

İnadına yaptı her şeyi.

Günahlar fısıldadı kulaklarına insancıkların...

Günahlar diz boyuna ulaştığı vakit, gazaplar adam boyunu aştı. İnsan ne günahından, ne gazabından hiç birinden ders almayı başaramadı. O ki ilk insandan beri hep aynı hatalara düştü. Yaratıcı'nın buyruklarına kulaklarını tıkayıp, Şeytan'ın fısıltılarını güzel bir melodi gibi dinledi.

Kimse kabul etmeyi istemese de şeytan aslında haklıydı. İnsan o kadar da matah bir şey değildi.

***

Halbuki bizler aynı annenin babanın çocuklarıydık. Adem ile Havva'nın. Önce Habil hançerini öz kardeşinin, Kabil'in kalbine sapladı. Sonra sonrası geldi. Mesela geçenlerde adamın biri kendi kardeşini kafasından tek kurşunla vurarak öldürdü. Tarih tekerrür etmekten usandı da insan aynı hatalara düşmekten usanmadı. İnsan, insana eziyet etti. İnsan ki  hayvana eziyet etti. Katletti. Ne dağ bıraktı ne de deniz.

İnsan ki yaratıcının en kıymetli eseriydi. Çamurdan yaradılışının hakkını verdi. Değdiği her şeyi lekeledi.

***

Peki insan, insanlığından utanır mı ? Utanıyorum. Günah bu aslında biliyorum.

***

Şeytan, sen memnun musun gördüklerinden?