Hoşgeldin. Sefalar getirdin.

Babamın bir lise arkadaşı varmış, okul bittikten sonra uzun süre mektuplaşmışlar, sonra da bitmiş bir gün mektuplar. Kaybetmişler birbirlerini. Çocukken en çok o mektupları okumayı severdim. O kadar güzel ve o kadar hüzünlü yazardı ki babamın arkadaşı ben O'nun hiç tanımadığı hayranıydım. Tabi sonra tanıştım O'nunla ama orası ayrı hikaye. 


Bu hüzün dolu mektuplar yazan adam mektuplarını hep "Gamlı Hazan" diye imzalardı. "Hazan = Hüzün" denklemi o günlerden yerleşmiştir aklıma. Sonbahar hüzündü hep. Yemyeşil cıvıl cıvıl ağaçlar yapraklarını döküyor, gökyüzü maviliğini grilere bırakıyordu nasıl hüzünlenmesindi insan. Şimdi ne yalan söyleyeyim ben de uzunca bir süre sonbahara hüzünlü yakıştırması yaptım. Ama gamlıydı hazan, o hüzünlü mektupları yazan adam öyle diyordu. Sonra şairler, sonra yazarlar... herkes aynı fikirdeydi. Mesela annem çocukluğunda köyünde kocaman ağaçların sonbahar rüzgarıyla savrulan yapraklarını anımsıyor. "İçimde nedeni bilmediğim bir acı oluyor" diyordu.


Fakat sonra farkettim ki benim için durum çok farklı, baya baya aşığım ben sonbahara.  Güneşli, sıcacık bir yaz gününde kıpır kıpır olur ya insanın içi, işte benim içim de yağmurlu, serin, gri bir gökyüzünün üzerimi örttüğü günlerde kıpır kıpır oluyor. Neşeleniyorum resmen, içim huzurla doluyor. Gariplik mi bu? Ama birileri sevmeli sonbaharı ona da yazık değil mi? Dökülen yapraklar hüzünlü gelmiyor bana, serinleyen hava canımı sıkmıyor ve yağmur... Bence bu mevsimde kitap okumak güzel, bu mevsimde şiirler daha da güzel ve kediler daha da sokulgan. Mırıl mırıl...


Kimse sevmese de ben severim sonbaharı herkesin kovalayıp, hor gördüğü sokak köpeklerini sevdiğim gibi, sarılırım boynuna.  Buyursun gelsin misafirimiz olsun başımızın üstünde yeri var. 

Benim en sevidiğim söz, senden duyduğum bendir. 

Hep yinelediğim söz , sana koyduğum bendir.

İyi olmak adına bilgiç olmak istemem. 

Seni senlediğim söz, bir-bir oyduğum bendir.

Özdemir Asaf