Otobüs Hayatı Zor Arkadaş- Çok Rezil Bir İnsanım -Olsun Bir Nevi Otobiyografi Bu Da- İtiraf Nokta Cort - Kaç kelime alıyor acaba bu başlık kısmı? - Kim o? deme boşuna benim ben.. Öyle bir gelen ki kapına baştan başa sen. (Özdemir Asaf) - Feyzbuk feyzbuk bu kızı orda buldum - döngel artık cahil civelek yarim çiçeklerden daha çok güzelsin yarim- Bu da böyle bi anımdı.

Son dört senedir hayatımın büyük bir kısmı otobüslerde geçiyor. Benim için ayrı bir yeri vardır otobüslerin. Evlenirsem düğünümü otobüste yapıp, ilk çocuğumun adını Metrobüs, ikinci çocuğumun adını İETT, üçüncüsünün adını da ÖHÖ koyacağım. (Neden üç çocuk? diye sormayacaksınız umarım. :))


Geçenlerde otobüs maceralarından konuşuyoruz, annem de televizyonda gördüğü bir videodan bahsediyor. "Liseli çocuklar otobüste kadının birinin videosunu çekmişler. Kadın ağzı açık uyuyor, çocuklar kıkır kıkır nasıl gülüyorlar. hehe çok komikti kadın." dedi.


Annem sözünü bitirdikten sonra kendisine kadına iyi bakıp bakmadığını, tanıdık gelip gelmediğini sordum. Niye sordum peki ?


Efenim, bir kaç ay öncesinde uykusuz geceler, yorgun günler geçiriyorum. E malumunuz şehr-i İstanbul'un iki ucuna yolculuk ediyorum her gün, yollar uzun. Otobüse binip oturacak yer bulursam şükrediyorum açıp kitabımı, okumaya çalışıyorum ama genelde bir süre sonra kitabı kendime yastık yapıp uyumak için kullanıyorum o sıralar. 


Yine günlerden bir gün, bindim otobüse cam kenarında bir boş koltuk buldum. Kurulup kitabımı okumaya başladım ama sonra dalmışım kitabı okurken. Gözlerimi açtığımda karşımda otobüsün tavanı vardı. Ağzım açık kafa tavana dönük uyumuşum. Hatırladığım kadarıyla en son Mecidiyeköy'deydi otobüs uyumadan önce ama ben gözlerimi açtığımda Ümraniye'deydim. Ayrıca o tipin üstüne  bir de horlamadıysam adiyim. 


(Eeeee bu talihsiz olayın başıma üç kere geldiğinden bahsetmeyeceğim. Ne rezil insanım yarabbim. Neyse videodaki kadın sarışınmış. Len bir ara ben de öyleydim. Yarın öbür gün benim de videom çıkabilir. Bağrınıza basarsınız artık. :) ) 


Tabi benim otobüslerdeki rezilliklerim ağzı açık uyumakla bitmiyor. Güzel bir sonbahar günü işten eve dönüyorum, otobüse bindim ama göz kapaklarımın üzerinde öküz otururcasına bir ağırlık var bünye uyumak istiyor ben kitap okumaya çalışıyorum uyumamak için.  (Bu otobüs uykusu da ne tatlıdır arkadaş. Alıp götürecekler bir gün beni uyurken valla.) Yanımda da bir abi oturuyordu, ama sanırsın ki o abi Yasemin Yalçın'ın Şuayip tiplemesi. Aynı ona benziyordu. Daha kıllıydı sadece. :) 


Tabi ben bir süre sonra yine yenik düştüm uykuya, sadece ben mi bizim Şuayip abi de.. Biz kafa kafaya, omuz omuza gayet samimi bir şekilde uyumuşuz efenim Şuayip'le. Yani en azından ben uyuyordum abiyi uyku tuttu mu bilemem. 


Neyse uyanır uyanmaz baktım Şuayip'len sarmaş dolaş sevgililer gibiyiz. Hemen dürttüm abiyi, ilk durakta attım kendimi aşağıya. İndikten sonra şaşkınlıkla olduğum yerde kalmış, kendi kendime halime gülüyordum ki kafamı çevirdim bir de ne göreyim; Şuayip!! Bıyıklarını burarak, altın sarısı dişleriyle bana sırıtıyor. 


Ezilme tehlikesini göze alıp, ayaklarım kıçıma vura vura yolun karşına geçip izimi kaybettirdim. O gün bu gündür uyumuyorum otobüste. :) 


Ama uyanık olmanın da türlü rezilliklere engel olduğu söylenemez. :) 


Böcek gibi kapısına sıkıştığım metrobüsler, iki seksen yere kapakladığım otobüsler, takılıp geçemediğim ve arkamda kuyruklar oluşturduğum turnikeler, akbil basmadan geçmeye çalışıp zorladığım turnikeler güvenlik görevlisinin uyarısıyla kendime gelişlerim, akbil yerine ısrar ve inatla kredi kartını basma çabam ve daha neler neler. :)