Kuyruklu Kedi

Ressam;Renoir

Kedim Zekai, isminin garip olduğunun farkındayım, zaman zaman durup kendimize sorduk biz de "böyle kedi ismi mi olur?" diye. Ama sonra kendimizi "ismi E.T. olan kedimiz var Zekai mi garip peh" diyerek cevapladık.

Her neyse bu Zekai kedisinin en büyük problemi kuyruğu. Kim, neden ve ne amaçla takmış o kuyruğu, ne işe yarıyor bu kuyruk? Neden sürekli onu takip ediyor? O kaçıyor, kuyruk kovalıyor. Kuyruğun onun bir parçası olduğu gerçeğini ısrarla reddediyor. Zaman zaman köşeye sıkıştırıp ısırıyor, dövüyor ama o "lanet olasıca kuyruk" peşini bırakmıyor.

Bazen kendimi Zekai gibi hissediyorum. Ben bana ait olan bir çok şeyi inkar edip onlardan kaçıyorum ama gel gör ki onlar hep benim peşimde. Ve ben Zek'in aksine eğlenmiyorum onlarla uğraşırken.

Dilimden düşmeyen şiirdir, Yılmaz Odabaşı hani der ya "içimden yollara düşmek yolculuklara bakmak geliyor/buralardan böyle ceketsiz kaçmak geliyor" diye. Öyle gitmek geliyor içimden herkesten, her şeyden.

Sonra bir başka şiir geliyor aklıma "yeni bir ülke bulamazsın/başka bir deniz bulamazsın/bu şehir arkandan gelecektir/sen yine aynı sokakta dolaşacaksın/aynı mahallede kocayacaksın."

Sanırım Zekai gibi kuyruğumla eğlenmeyi öğrenmeliyim. Boşuna kediler bilgedir demiyordu adamın biri.

***

Bonus olarak bir de Sunay Akın şiiri var kafamın içinde dönüp duran;

Çarşafların arkasına
ıslak sütyenini

asar gibi nicedir

seviyorum

seni