:'(

Ağlamak istiyorum. 


Cuma gününün ertesi iki gün tatil olduğu için eve sevgi kelebeği, neşe topu, mutluluk güllesi şeklinde gittim. Çünkü bu hafta sonu için planım hiçbir şey yapmamaktı. 


Ama gel gör ki; Cumartesi günü şöyle yan gelip yatmadan evvel bizim odaya biraz çeki düzen vereyim diye sabah onda başlayan temizlik serüvenim akşam onda mutfakta bitti. Nefret ediyorum kendimden ve bu takıntımdan. 


Tek kârım gece yorgunluktan gece dörde kadar uyuyamayınca izleyebildiğim birkaç bölüm dizi ve iki film oldu.


Pazar günü sabah dokuzda bir curcunanın içine uyandım. Zaten gün ağarırken de Zekai beyin dışarı çıkası gelmiş ve uyandırmak için beni seçmişti sağolsun. Suratımda dolaşmasını kaale almayınca başucumdaki sehpadan küpelerimi ve gözlüğümü attı baş belası. Sonra işin yoksa tekrar dal uykuya bir o yana bir bu yana dönerek diyeceğim ama dönemiyorum bile bir o yana bir bu yana. Çünkü bir yanıma Fındık, bir yanıma Pıncır yatmış. İşkence gibi.


Yorgun bir günün ardından geç yatmışım zaten, kargalar bile kahvaltılarını etmemişken zibidi bir kedi tarafından uyandırılmışım. Zor bela uyumuşken tam bir curcunanın içine uyanmışım. Peki o pazar gününden hayır gelir mi insana? 


Gelmez.


Annem sağolsun ufacıcık bir halıyı yıkayası geldi kahvaltıdan sonra. Ama "ah belimm, ah kolum" inlemeleriyle işi bana sattı yine. Peki temizlik maddeleriyle bir kere buluşan Seval insanı o saatten sonra durdurulabilir mi? Mümkün değil.


Hazır bahçeye çıkmışken şurasını düzeltelim, burayı toparlayalım şunu yapalım derken, öğlen çıktığım bahçeden eve girdiğimde saat dörttü. Ben girdim komşu teyzeler bahçeye geldi oturmaya bir duş alıp, onlara çay yapıp bir şeyler hazırladım verdim bahçeye, tam kıçımı yere koyduğum an kardeşim "abla ben açıktım" sözüyle tepemde bitti. Onu da doyurdum tam kıçım huzur buldu, en sonunda yer görecek artık derken, babamın kahveden eve gelesi tuttu. Evin anası dışarıda komşularla lak lak halinde olduğu için babayı doyurmak da bana düştü. 


Neyse onu da hallettim, çıkan bulaşıkları makineye yerleştirdim, mutfağı derledim topladım. Koca bir kase yeşil eriği kucağıma alıp bilgisayarımın karşına oturdum. Bir müzik listesi bile hazırladım. Okuduğum Bit Palas ve Gizliajans kitaplarını yazacaktım. "10. Elif Şafak - Bit Palas" başlığını attım. Telefon çaldı. 


"Seval yardım!" diyen karşı komşumuz. (Süpermen'im sanki anasını satayım.) Gittim bebek bakıcılığı yaptım bir saat. En sonunda başaracağım kıçımın üstüne oturmayı diye uça uça eve gidiyordum ki ben oradayken bizim eve misafir gelmiş. Onlar oturup dururken bir posta daha misafir geldi. Ufak misafirimiz her zamanki gibi "kaaayuuuu" diye tutturdu. Kıçıma yer görmek "kayu" izlerken nasip oldu ancak. 


Gece birdi galiba yattığımda. "lay lay lay lay kayuuuu kayuuuu" diye şarkı söylüyordum içimden. 


Bu aptal yazıyı bitirirken söylemek istediğim bir kaç şey var; "Bu Calliou 'yu yazanın da çizeninde yayınlayanın da Allah bin belasığını virsin" 


Ayrı eve çıkmak istiyorum ben ya.. ühü.. Ayrı kıtaya, ayrı ülkeye... Mars'ta yaşayacağım ben bundan sonra. 


Bi huzur verin lan!!!