Muratgilin damından atlayamadım/Liralarım döküldü toplayamadım*

Farkettim ki günler de insanlar gibi. Her biri birbirinden farklı, her biri birbirinin aynı ve onlarda ölüyor. Doğuyorlar, yaşıyorlar ve bitiyorlar. Onlar da hayatıma girip çıkan insanlar gibi, hatırlamıyorum çoğu zaman onları. Ama bazısı var ki hiç unutulmuyor. İnsanlar özel kılıyorlar günleri, günün ruhu oluyorlar.

Bir günü unutulmaz kılan insanlar oluyor. "Çok güzel bir gündü" diyerek gülümsediğimde yanımdaki insanların gözlerini hatırlıyorum.

Bu hafta da bir kaç günü ise şu sıralar İstanbul semalarında dolaşmakta olan, blog aleminin gezenti ve geveze kuşu, Baykuş sayesinde gülümseyerek hatırlayacağım.

Sanal alemden, gerçek aleme taşınan arkadaşlığımızın, diğer aleme geçiş yapana kadar sürmesini diliyorum. O'nu ağırlama şerefine erişenler arasında olmanın gurunu yaşıyorum şu sıralar.

O'nunla vakit geçirmekten çok keyif aldım her zamanki gibi. Sanırım mutluluktan olacak arada cozuttuk. Bunu şu an o gece çektiğimiz absürd fotoğraflara bakınca anlıyorum. Aslında amacımız bloga koyacak yanyana ama yüzümüzü de göstermeden hafif gizemli bir fotoğraf çekmekti. Sonrasını hatırlamıyorum.

İnşallah kendisini ağırlarken saygıda bir kusur etmemiş ve rahat ettirebilmişizdir.

Sabahtan beri internet bağlantım beni deli ettiği için yazacaklarımın bir kısmı uçtu gitti aklımdan.

Çok da afilli sözlere gerek yok aslında yahu.

Kuşum, çok seviyorum lan seni. İnşallah rahat ettirebildik seni, kusurumuz olduysa affola. Sana kapılarımız her zaman sonuna kadar açık. Bir daha gelirsen bu kez mısır keşkeği yapacak annem. Bu kez ben de sabah kahvaltısında dahi olsa keşkek yiyerek eşlik edeceğim sana. Yalnız bir daha semtimin esnafının yanında sunturlu küfürler savurup küçük dillerini yutmalarına sebep olmazsan sevinirim. :)

İyi ki tanıdım seni.

İyi ki tanıdım seni.

İyi ki tanıdım seni.

İyi ki tanıdım seni.

((Bak birinciden sonrakileri ctrl+v ile yaptım. Sana gıcığı var dostum o kısa yolların:))

*Kime ait olduğunu bilemediğim bir türkü.